AHLAKİ GÖRECELİK (1)

 Öncelikle Merhaba;

Beni bu Blogger sayfasını açmaya ve yazmaya iten ve artık bir şekilde içimdeki ve aklımdaki düşünceleri atmak, paylaşmak yalnız olmadığımı bilmek, içimden geçen bu duyguları sadece benim hissetmediğimi bilmek için açmış bulunuyorum. Bir şekilde birşeyler yapmam ve paylaşmam gerekiyordu. Çünkü çevremdeki insanların bu kadar tepkisizligine ve kayıtsızlığına dayanamıyorum.Toplumsal olaylar, günlük yaşamdaki karşılaştığımız fakat herkesle paylaşamadigimiz haksızlık ve insanların davranışları hakkında aslında kafama esen hersey hakkında yazmak istiyorum. Bu blogta öyle edebi şeyler bulamayacaksaniz. Bu blogta yaşayan normal bir insanın düşüncelerini bulacaksınız.

Neden kayıtsız kalıyoruz etrafımıza karşı? 

Araştırdım, psikolojide bunu yeri neresidir?  Pek çok yazı okudum. Travmalar, stres bozuklukları ve pek çok şeyin sonucunda "şizoid kişilik bozukluğu " olarak karşıma çıktı.Nedir bu şizoid kişilik bozukluğu? Kısaca açıklamam gerekirse; duygusal soğukluk, duygusal ifadelerin sınırlı olması, sosyal izolasyon gibi belirtiler gösterir.Bu google da bulabilceginiz saglık kuruluşlarının yazdığı tanımı. 

Peki daha derine inecek olursak, karşımıza "ahlaki görecelik" çıkıyor. Hiç duydunuz mu? ya da yakın zaman içinde hiç bunu düşündünüz mü? Bizim ahlaki göreceliğimiz nedir? Ahlaki göreceliği oluşturan temel unsurlar kişisel ve toplumsal farklılıklardır. Bunun üzerine yazılmış pek çok makale var okumak isterseniz paylaşabilirim. Antik yunan çağlarında bile ahlakla ilgili mutlak ve kesin doğrular vardı. Örn; deniz suyunun tuzlu olması tartışılmaz bir gerçek olduğu  gibi, korkaklık  kötü bir huy olarak görünüyordu. Fakat daha sonra tabi günümüze kadar farklı toplumlarda farklı ahlaki düzenleri olarak değişti.  Her toplumun kendi örf adet ve değerlerine göre ahlaki değerleri gelişti. Önemli ilk düşünür filozoflardan Protagoras; "rüzgar üşüyene göre soğuk, diğerlerine göre soğuk değildir." düşüncesini öne atmıştı.  Görüyorum ki biz toplum olarak hala bu düşününcedeyiz. Başımıza gelmediği sürece düşünmek, duymak,tepki vermek ve hissetmekten kaçıyoruz. Bu düşünce bizi çok daha büyük sorunlara götürdüğünü aklımızdan çıkarıyor ve beni kötü etkiliyor bu yüzden maruz kalmak istemiyorum durumuna getiriyor. Peki bu durum çok daha büyük sorunlara sebebiyet veriyor, verecek farkındamıyız? Ben sanmıyorum,  olsaydık pek çok kaybın yaşanmayacağı bir gerçek. Ahlaki değerler artık topluma göre değil kişilere göre değişiyor günümüzde, insanlar iyice yalnızlaşarak içinden çıkılamaz bir bencillikle yaşamak istiyor.(Köy yanıyorken saç taramak deyimi artık insanlar ölüyorken instagramda kahve bardağı ve yediği yemeğini paylaşmak oldu.)Sanıyorum ülkece pek çok sorunla başa çıkmaya çalışırken henüz farkında olmadığımız psikolojik ve yaşamsal sebeplerle de ne yaptığımızın ne yapmamız gerektiğinin de farkında olamıyoruz. Aslında tepki vermediğiniz her toplumsal olay siz ne kadar kaçmaya ve görmezden gelmeye çalışsanız da en sonunda bir yerde sizi bireysel olarak yakalayacak... Peki sormak istediğim bir soru daha var. Ahlak bir vicdan meselesi midir?