KUSUR

Kusur Nedir?

Kusur… Dilimizde kısa bir kelime ama taşıdığı anlam, insanın ruhunda açtığı yer çok geniş. Bir yanımız sürekli fısıldar: “Bir şey eksik.” Aynaya baktığımızda gördüğümüz şey yüzümüz mü, yoksa görünmeyen yaralarımız mı? Kusur dediğimiz şey; burnumuzun fazla büyük, belimizin yeterince ince olmaması, bacağımızın şekli, cildimizin pürüzleri mi gerçekten? Yoksa bütün bunlar sadece görünene yapıştırılmış etiketler mi?

Belki de asıl mesele güzellik değildir,güzel görünmek baskısıdır. Çünkü güzellik, insanlık tarihi boyunca anlamı değişen, kültürden kültüre dönüşen bir fikir. Ama güzel görünmek, yani dışarıya uygun bir görüntü verme kaygısı, çağın en güçlü yüklerinden biri. Kusur da tam burada büyür: İdeal görüntüye uymadığımız her yerde…

Kusur Gerçekten Bizi Tanımlar mı?

Kimi zaman kendimizi beğenmediğimiz için iyi giyinmeye çalışırız. Kimi zaman da paramızın yetmediği şeyleri “kusur” gibi algılarız. Göze hoş gelen kıyafetlerin bile bir standardı vardır ve o standardın dışında kalınca içimizde eski bir tanıdık uyanır: “Ben yetersizim.”

Ama bu gerçekten bir kusur mudur? Yoksa toplum tarafından bize sessizce öğretilmiş bir eksiklik hissi mi?

İnsan, varoluşundan bu yana aynaya sadece yansımasını değil, değerini de sığdırmaya çalışıyor. Belki de bu yüzden kusuru yalnızca fiziksel bir bozukluk değil, değersizlik gibi yaşarız. Oysa kusur, ruhumuzun bir parçası değil; toplumsal beklentilerin üzerimize yapıştırdığı dumanlı bir etiketten ibaret.

Neden Kusurlarımızdan Korkarız?

Çünkü “kusur” kelimesi aslında dışarıya yönelik bir kelimedir.

Korktuğumuz şey kendimiz değil; insanların bizi nasıl gördüğüdür.

 Çoğu zaman, “beğenilmemek” incitir bizi. Beğenilmemek görünmez kalmaktır, fark edilmemektir, sevilmeme ihtimalidir.

Daha çocukken öğreniriz:

“İyi görünürsem kabul görürüm.”

“Uslu olursam sevilirim.”

“Başarılı olursam değerliyimdir.”

Bu öğrenilmiş cümlelerin yanına bir de dijital dünyanın keskin gözleri eklenince, kusurlarımız büyür, büyür, büyür… Sonra biz bile şaşırırız:

“Gerçek beni saklama ihtiyacı nereden çıktı?”

Gerçeğimizi Neden Gizleriz?

Kusurlarımızı saklamak, aslında kendimizi saklamaktır.

Çünkü kusur dediğimiz şeyin çoğu, aslında başkalarına göstermekten çekindiğimiz yaralarımızdır: yorgunluğumuz, kırgınlığımız, çocuksu taraflarımız, güvensizliklerimiz.

Gerçek benliğimizi göstermeye çekiniriz çünkü gerçeklik kırılganlık demektir.

Ve kırılganlık, yanlış ellerde bir silaha dönüşebilir.

Bu yüzden insanlar “güçlü görünen”, “her zaman bakımlı”, “her şey yolundaymış gibi duran” yüzler takar. Fakat içten içe herkes bilir ki kusurlar gizlendikçe büyür, paylaşıldıkça küçülür.

Kusurlarımız bize çok şey anlatır:

Aynaya bakıp rahatsız olduğumuz şey, bazen sadece özgüven eksikliğimizdir.

Bir fotoğrafta hoş durmadığını düşündüğümüz bir yanımız, belki de başkalarının asla fark etmeyeceği kadar küçüktür. 

“Görünmeliyim” isteği, var olma çabamızdır.

Kusur, insan olmanın çıplak hâlidir.

Mükemmel olmadığı için değil, benzersiz olduğu için değerlidir.

Peki Kusurla Ne Yapacağız?

 İlk adım, kusuru düşman olmaktan çıkarmaktır. Onu saklamak yerine anlamak.

Kusurumuz bir eksiklik değil, yaşamdan getirdiğimiz izlerdir.

Her iz, bir hikâyedir. Ve hikâyeler kusursuz olmaz; içlerinde düzensizlik, kırılma, kopukluk, acı… ve güzellik taşırlar.

En büyük özgürlük, kendimizi tüm o “kırık yerlerimizle” kabul edebilmekte saklıdır.

Güzel görünmek değil; kendimizi iyi hissettiren halimizde görünmek en sade gerçekliktir.

Kusurdan korkmak yerine onu taşımayı öğrenmek,işte kendiyle barışmanın başlangıcı budur.

Kendimizi Gizlemeden Var Olabilir miyiz?

En zor sorulardan biridir bu;

Kendimizi saklamadan, kusurlarımızın arkasına sığınmadan, olduğumuz gibi var olabilir miyiz?

Bazen evet…

Bazen hayır…

Ama önemli olan şu ki, kusurlarımızı bastırdığımız her an, kendimizi biraz daha silikleştiriyoruz. Oysa insan, ışığını mükemmelliğinden değil, yarımlarından sızdırır. Bizi kırılgan kılan şeyler, aynı zamanda en gerçek taraflarımızdır.

Kusurlarımızın içinde utanç değil, hikâye var.

Eksiklik değil, iz var.

Çirkinlik değil, insana ait olan bir derinlik var.

Kendinize sorun:

Kusurlarım olmasa ben kim olurdum?

Ve belki de fark edeceksiniz…

Hiçbir kusurun olmadığı bir hayat, hiçbir hikâyesi olmayan bir hayata benzer.

Son söz olarak şunu söylemek isterim:

Kendinizi saklamayın. Dünya, “mükemmel görünen” insanlara değil, sahici yüzünü gösterebilenlere ihtiyaç duyuyor. Kusurlarınız birer ağırlık değil; varlığınızı benzersiz kılan işaretlerdir.

Sevgilerimle...